افغانها چند سال است که به ایران آمدهاند و حالا صحبت از خانه آنهاست.خوب باشد، حرفی نیست. اما خانه ترکها کجاست. صحبت از فرآیندی است که یک سیلی بر گوش افغانی دل را بدرد میآورد اما دانشجوی ترک دانشگاه ارومیه دو ماه پس از عمل جراحی دستگاه گوارش بدون هیچ جرمی توسط همان پلیس به اصطلاح امنیت از داخل دانشکده فیزیک ربوده میشود و با وجود خونریزی معده نه پزشک بالای سر اوست، نه از تخت بیمارستان خبری است، نه اجازه ملاقات با مادر خود را دارد. و حالا صحبت از اخراج او از دانشگاه است.البته اگر زنده بماند! نمی دانم فرآیند تحریک وجدان برای صحبت از عدالت چه فرآیندی است که یک سیلی در گوش دانشجوی افغانی، محرک میباشد ولی خونریزی معده و در معرض شهادت قرارگرفتن اکبر پاشایی محرک نمی باشد. اکبر یکی از هزاران دانشجوی ترکی است که بدون هیچگونه جرمی در زندانها بسر میبرند و یا یکی از صدها آذربایجانی و مجرمان بدون جرمی است که اسمشان در لیست تحت تعقیبیهاست بدون اینکه جرمشان را نه خودشان بدانند و نه تعقیبکنندگانشان. شاید همان کلمهای (پوفیوز) را که سخنران در یکی از کنفرانسهای قبلی به خودشان نسبت دادند رمز عدم تحریک وجدانشان است. شاید اینجا محل همان خطر جدی است؛ احساس استاد محترم میتواند دقیقتر باشد!!!

از قربانیهای عراق سخن میرود، اخبار فلسطین در اولویت است، افغانستان هم که دل اساتید را بدرد میآورد. اینجا جای قربانیان ترک کجاست؟! علت برقراری حکومت نظامی در آذربایجان چیست؟ گناه شهیدان چه بوده است؟ جایگاه هویت کجاست؟

حال قصهای واقعی بگویم. دو جوان روستایی در منطقهای در آذربایجان در سد نزدیک روستایشان غرق میشوند. جنازه یکی از آنها بعد از بیست و چند روز پیدا میشود، اما مادر جوانی که جنازهاش پیدا نشده، هر روز کنار سد میآید، به آبهای جمع شده پشت سد نگاه میکند، دستهایش را بالا میبرد و از خدا به خود خدا شکایت میکند که خدایا قبر هم به این بزرگی میشود؟
این حرف برای من تداعیگر قبر بزرگتری است. دستهایم را بسوی آذربایجان بلند میکنم: قبر به بزرگی وطن هم میشود؟

Akb@r.Hemm@ti ::: یکشنبه 86/4/24::: ساعت 7:19 عصر

Akb@r.Hemm@ti
در مورد خودم زیاد مهم نیست